თევზების დაკარგვაზედ

ამჯერად უსურათოთ გადავაგოროთ

  იყო დრო როდესაც რომ ამა ნაწერის გარშემო სივრცეში ედონად წოდებულ მართკუთხედებში ფერად - ფერადი თევზები ირეოდნენ და კლიკით ჩაყრილ საკვებს ისე ესეოდნენ როგორც დაღლილ ირმების გუნდი წყაროს ანკარას.  დრონნი მეფობენ და შესაბამისად რაც რომ მოგწონს და გიყვარს იმის გაკონტროლებაზე კეთილშობილური უარის თქმა ყოველთვის არ ჯილდოვდება.
  ზედა მარჯვენა მეოთხედის ნაოჭებიანი ნაწილის ქვედა მარცხენა მეოთხედში ჩაჭმუჭნული მცირე სიბრტყის მობინადრეს ღრმა აზრის ქონის ნოსტალგიამ ღვთის არსებობაზე ფიქრი დააწყებინა.
   ღვთის არსებობაზე ფიქრი საჩოთირო საკითხია რამეთუ პედოფილი მღვდლების ისტორიებით შეიარაღებული პოსტმოდერნი ოპრესიონისტები ტექნოკრატთა სალუკმედ შეგარცხვინებენ და ეგზისტენციალური კრიზისის ინაბარად მიგაგდებენო გვაფრთხილებდა დიდედა და დაუჯერებელი არაა რომ ვინც დავუჯერეთ იმათ შიგადაშიგ ყოველგვარი რაციონალიზმის საპირისპიროდ, მაინც გვინდებოდეს ათასში ერთხელ მტკვრისთვის ფონის მოსინჯვა.
   ყველაფერი წვეტიანი კითხვებით იწყება, დღის წვეტიანი კითხვაა: რაზე ლოცულობს პედოფილი მღვდელი.
  ხო არსებობს ხალხი ეკლესიის მუხაში მოღუნულ ლურსმნებს რომ არჭობს ვისი გახარებაც არ უნდა იმათ არ გასახარებლად, არის ხალხიც ვინც ზაფხულისთვის ერთი ორი კილოს ჩამოყრას ნატრულობს, ყველას რაღაც უნდა, ყველა რაღაცას თხოვს ღმერთს.
  ეგება კეთილშობილმა პადრემ საკურთხეველში ხელები ცისკენ აღაპრო და ზენას შეჰღაღადა "ჰოი უძლეველო, შენი ერთგული და მორჩილი მსახური გევედრები უმბერტოს შუათანა ბიჭი მომატყვნევინეო", რაც უფრო მეტად წამდა რომ მისი ლოცვას შეისმენდა მამაზეციერი ხომ მით უფრო ბუნებრივად მიიღებდა იმას, რომ უმბერტომ ნახევარ საათში თავისი ხელით მიუცუნცულა თავისი შუათანა ბიჭი და პრევენციულადაც მიუტუქსა: "ამ ღვთის კაცს ყველაფერი დაუჯერე და ღვთის სახლში ხმა არ ამოიღო თორე დაგიმტვრევ ღრანჭებსო".
  აბატი დარწმუნებულია(ქვემორე მოხსენიებული როგორც ქრისტოფერი), რომ საკმარისი გულმოდგინებით ილოცებს და უმბერტო თავის უმცროს ბიჭსაც მიუცუნცულებს.
  ქრისტოფერის შეუდრეკელ რწმენას ვერა პოსტმოდერნი ოპრესიონისტის(ქვემორე მოხსენიებული როგორც რობერტო) ინდიანა ჯონსის მათრახივით მოშვლეპილი ენა ვერ შეაყანყალებს.
  სანამ რობერტო (ქვემორე მოხსენიებული როგორც რობერტი) და ქრისტოფერი (ქვემორე მოხსენიებული როგორც ქრისტეფორე) პლანეტ პიცას საიდუმლო ოთახში მოლოხის მოთაყვანეთა ხელგაშლილი დახვედრის სიამეში დამეგობრდებიან, ის გენიალური უვიცები, ვინც დიდებული კომუნისტური მომავლის ფიქრის პოლიცია შემოვუშვით, ბოლომდე ვიბრძოლებთ რომ საკუთარ მატყუარა თვალებს არ დავუჯეროთ.
  თევზებს კლიკები ვერ გააძღობდათ და არც უკლიკობას დაუხოცია, და როგორც თავის დროზე თავისი მარტივი სისაყვარლით განსაზღვრავდნენ ბლოგის იდენტობას, ახლა თავისი არ ყოფნით გაჩენილი ჩუმად წამოპარული სევდით აგრძელებენ ზემოხსენებულის განსაზღვრას.
 
P.S. საერთოდ რა შუაშია, მაგრამ თუ სიკეთეს ინატრებ სურვილის ახდენისაც აღარ შეგეშინდება.

სტენკის მნიშვნელობა, დრო და ადგილი დალაგებული ერის მისაღებად

  "აქანა დავდგამ სტენკას" ანეგდოტი ყველამ იცის უკვე, მაგრამ თქვენ ჩემი გაოცება უნდა გენახათ სიტყვა "სტენკა" როცა დავგუგლე კედელზე გაწოლილი კარადები რომ ამოცვივდა, არ ვიცოდი, კედელი მეგონა და კილო მაცინებდა, უფრო განათლებულს რომ მომესმინა ეგ ანეგდოტი უფრო გამეცინებოდა მაგრამ წარსულს ვერ დააბრუნებ, ასე რომ შალვას წყალობით დავამთავრებ შორიდან მოვლაზე შორიდან მოვლას რომ შორიდან მოვლა დავიწყო.
  შორიდან მოვლა სიკეთეა.

  სიკეთე კაია.

  ქალები ბავშვებს აჩენენ, შეუძლიათ. ყველას აქვს ჩაშენებული მაღალტექნოლოგიური გენეტიკური ლაბორატორია რომელიც ცხრა თვის განმავლობაში ახალი სიცოცხლის აწყობის ოთხმოცდა ცხრამეტ პროცენტს აკეთებს და ამასთან ერთად მარკეტინგისთვისაც ყოფნის დრო, ენერგია და სინოტივე. კაცებს შლანგი გვაქვს.

  მაღალტექნოლოგიური ლაბორატორიის მოვლა ხარჯიანია უფრო და შლანგის პრობლემების უმრავლესობას თუ გარეცხვა–გამზეურება შველის, სეზამს უფრო დახვეწილი დასუფთავების სისტემა ჭირდება, ორმოცი ყაჩაღი რო გამართავს ღრეობებს და ჩხუბს და სისხლის ლაქებია კედლის ხალიჩიდან ამოსაყვანი ძნელია უფრო რა.

  ამიტომ გამოდის წყობიდან ლაბორატორია უფრო ადრე, კვერცხუჯრედის ხარისხის გასათვალისწინებელი გაუარესება 26 წლის ასაკიდან იწყება და მერე ოცდაანებში ურტყამთა გუუთხოვარ გოგრუცუნებს "ბავშვის ცოფი" (беиби rabies ის კალკი ამჯერად), ანუ ნაყოფიერების ფანჯარა რო იკეტება და გაძვრომის მოსასწრებად უკიდურესად არეულ ემოცებს რომ განიცდიან და უტვინო გადაწყვეტილებებს იღებენ შეწყვილების საკითხებში.
  მთელ ამ ბაზარში მთავარი ყლეობა ისაა, რომ ტვინი ზრდასრულობას ოცდახუთი წლის ასაკში აღწევს, ოცდახუთი წელი უმრავლესობისთვის უნივერსიტეტის დამთავრებისა და კარიერის აწყობისთვის საკმარისი დრო არაა. ამ ორივეს შემთხვევაშიც კი, ცოტა ადამიანი ახერხებს დამოუკიდებელი პიროვნების ჩამოყალიბებას.
  შესაბამისად, შვილის დროზე ყოლის (26 წლამდე) გადაწყვეტილებას ჩემი პირადი მიზოგინისტური სტანდარტით აუცილებლად დებილი გოგო იღებს, საიდანაც გამოდის, რომ სწორ გადაწყვეტილებებს მარტო სულელი ქალები აკეთებენ– რაც აბსოლუტური აბსურდია და ასეთი სტანდარტით მოხელმძღვანელე ხალხი დალაგებულობის ილუზიის შექმნას დიდ ხანს ვერ ახერხებს ხოლმე.
  ამას დავუმატოთ ის, რომ ბავშვის აღზრდა პონჩიკების გამოცხობა არაა და იმის შემდეგაც კი, რაც გოგო სწავლას მორჩება, ახალი სიცოცხლის ჩამატება სერიოზულად ართულებს კარიერას, ხოლო თუ კარიერას არაფერი არ დაკლებია გარანტირებულად დააკლდა ბავშვს. ბავშვის წესიერ აღზრდას რაც ჭირდება ამაზე აქ არ განვავრცობ, მერე იყოს. ერთს აღვნიშნავ მარტო: მამას, მამა ჭირდება ყველა სხვა კომპონენტზე მეტად და კაი მამის შოვნა ძნელდება და ძნელდება.
  მერე მთელ ამ უღმერთო სუპს გემოვნებით მოვაყაროთ თვიურები და გაიგებთ რატომ ვუყურებ ეჭვის თვალით ემოციურად გაწონასწორებულ ქალს. განა ვერჩი რამეს, არ მჯერა ხოლმე, სულ მგონია რომ რაღაც მზაკვრული შეთქმულების სისრულეში მოსაყვანად ჭირდება დალაგებულად თავის წარმოჩენა, მე გავაფრენდი და მაგიტომ.
  რატო ხდება ეხლა ეს, ნაბოზარმა ევოლუციამ ერთი სქესი დაასპეციალიზა ბავშვების ჩეკვასა და სოციალურ მანიპულაციაში, მეორე მუშაობასა და ომში, ერთს საჭმელი მოქონდა, მეორეს ლაბორატორია და ხარობდნენ ასე კაი ხანს. ჯიშის გაგრძელებისადმი გაღებული უზარმაზარი ბიოლოგიური მსხვერპლის გამო ქალი უკეთესად იყიდება, ქალის ცრემლები უკეთესად მოქმედებს, ქალის კივილი დამცველის ინსტინქტს აღვიძებს და ქალის ცემა კაცის ცემაზე უფრო დიდი დანაშაულია. ერთსა და იმავე კრიმინალზე ქალები ნაკლებ სროკს იღებენ, გაყრისას ბავშვები უფრო რჩებათ.. ბევრი რამეა რომელიც განსხვავებას აბალანსებს. შორიდან დანახულიც კი, ქალის სილუეტის მიმოხვრა–თამთამი კაცის ტვინში პირველყოფილი ინსტინქტების სიმფონიას უკრავს და ინტელექტუალურ შესაძლებლობებს ანახევრებს.
  კიდევ ბევრი მამაძაღლობაა ჩაშენებული ბიოლოგიაში. ხშირი სექსის დროს ქალის ორგანიზმი ამაღლებს ოქსიტოცინის წარმოებას, ოქსიტოცინი ის ქიმიკატია რომელიც სიყვარულში გერევათ ხოლმე კაცობრიობას, კავშირის, სითბოებისა და სიცოცხლეობების ქიმიკატი, ბავშვებს აკვანშივე რის გამოც არ ახრჩობთ ეგაა ოქსიტოცინი. ხოდა ბევრი რეგულარული სექსის დროს ეგ ემატება ქალს, უყვარდება. კაცი სექსიდან უფრო მეტად დოპამინს იღებს, ბედნიერებაში რაც გერევათ იმ ქიმიკატს, და რაც უფრო მეტი სექსი აქვს კოკაინივითა და ძალაუფლებასავით კიდევ უფრო მეტი უნდება, მაგრამ რაც აქვს ის აღარ ყოფნის იმიტომ რომ დოპამინის რეცეპტორები იწყებენ მოჩლუნგებას და იგივე ქალი იმდენივე აღტაცებას აღარ იწვევს, ახალი ხორცი ძიება იწყება გაუცნობიერებლად. განა კაცი არ გამოყოფს ოქსიტოცინს, ყველას გვჭირდება, მაგრამ ყველაზე მეტად ოქსიტოცინის ლობი მაშინ ძლიერდება კაცის ტვინში როცა ქალი ფეხმძიმდება და აჩენს ბავშვს. ამ დროს კაცს ცხრა თვის განმავლობაში ტესტოსტერონის წარმოება ოცდაათი პროცენტით ჩამოუქვეითდება და დამცველის ინსტინქტის მონადირის ინსტინქტთან თანაფარდობა დამცველის ინსტინქტის სასარგებლოდ ეცვლება.
  ტრადიციული ოჯახი სწორედ ამ პრობლემაზე პასუხის მონახვას ცდილობს, ჯერ ქორწილამდე სექსს უშლის ხალხს, მერე ქალ და ვაჭწულებს ეგრევე თაფლობის თვეში უშვებს. ქალი ფეხმძიმდება, ბიჭმა ისეთი სიამოვნება განიცადა რომ იგივეს განსაცდელად მარტო ცხრა თვეს კი არ მოითმენს კაცსაც კი მოკლავს და ამასობაში შეთქმულებით შემოდის ბავშვი,– მამას დედა ყელში რომ არ ამოუვიდეს და სევდებში არ ჩაცვივდნენ საზრუნავს აჩენს, მამის ტვინს ჰაკავს, ტესტოსტერონს ამცირებს, ოქსიტოცინს უმატებს და შესაძლებელს ხდის რომ ერთმა ქალს და ერთმა კაცს ერთმანეთთან სექსით მიღებადი სიამოვნება ცხოვრებაშივე არ ამოეწუროთ და სიკვდილამდე სჯეროდეთ სიყვარულის.
  ორი ათასი წლის წინ ესეთი დოპამინ–ოქსიტოცინის ბალანსების ოპტიმიზაციის ფორმულა იყო. მის მერე ადამიანის ჰორმონალური მოწყობა თითქმის არც შეცვლილა, სამაგიეროდ რადიკალურად შეიცვალა თამასა სიმართლის მტკიცებისათვის, ადამიანების მათთვისვე სასარგებლო მოქმედებებში ღმერთით შეტყუება ძნელი გახდა რადგან ბევრი ხალხი შეიტყუეს იგივე ღმერთ(ებ)ის სახელით სასაკლაოებზე. თან მეცნიერება განვითარდა და მეორეხარისხოვან დიქტატორებსაც კი, მართალია წარღვნის გამოწვევა არა, მაგრამ ქალაქების ადგილას მხრჩოლავი მკვდარი ლაქების დატოვება შეუძლიათ. დიდი რკინის ყლეებიც გავუშვით კოსმოსში, სამგანზომილებიანი პორნოც გვაქვს და სატელიტებითაც ვთამაშობთ პოკემონს.
  მე ქრისტიანობა პას, თავისი ათი ათასი სხვა რელიგიიანად რომელიც მოგიგონიათ და მოიგონებთ კიდე. დაკვირვებადი სამყაროს ზომა იმდენად დიდია ჩვენს ცოდნასთან შედარებით რომ უპაწაწკუნტელესი შანსია უპაწაწკუნტელესი შანსი იყოს ადამიანებს სიმართლის ნატამაზეც კი გვქონდეს პრეტენზია, ჩათლახმა სოკრატემ რომ თქვა აზრზე ვარ რომ აზრზე არ ვარო ყველაზე მეტად ეხლაა ჭკვიანური და ყველა, ვინც თავისი საერთო წარმოსახვითი მეგობრით დამიწყებს რაიმეს მტკიცებას ძალიან ძალიან უტვინოდ მიმაჩნია. კარგია რომ თვითონაც ძალიან უტვინო ვარ და სოციალური ურთიერთობა შეგვიძლია, მოვიწყენდით ისე.
  დასკვნა ამ აურზაურიდან: სტენკას ნუ ეხუმრებით, მნიშვნელოვანია, პროსტა სექსამდე უნდა ჩადგა (სმაილი) მერე აზრი არა აქვს, მოტყნული ხარ უკვე, შეიძლება სექსი ვისთან ერთადაც დაიწყე ის სიყვარულით კავდებოდა შენთან, მაგრამ ვისთან ერთადაც ა(მ)თავ(რ)ებ პიროვნებას რომ განაპირობებენ იმ ჰორმონების დონეზე განსხვავებული ადამიანია. ზოგი ამ განსხვავებას პირდაპირ ბოროტებში არ გადაყავს, უმრავლესობა კი.
  ეკლესიას ნუ უსმენთ პოლიტიკაზე, განათლებაზე, სამყაროს ასაკზე, მეორედ მოსვლასა და პრეზიდენტის ინაუგურაციაზე. მოუსმინეთ ოჯახის ფორმის არჩევაზე, იდეები გაითვალისწინ–შეისწავლეთ, ყლე–მუტლის გრძელვადიანი გამოყენების ყველაზე მუშა და საუკუნეებით დამოწმებული გრძელვადიანი დაგეგმარების მეთოდები მაგათ აქვთ. საბოლოო ჯამში რაც გინდათ ის ქენით, ჩემთვის სულ ერთია, არი ხალხი ვისაც ვერაფერი ვერ აძაბუნებს და ეგეთი ვარ მე, ეგეთი ხალხი კიდე ცოტა არის. არც იმდენია რო მთელმა ქვეყანამ მიბაძოთ, ვერც გაუქაჩავთ. მაგიტომ გჭირდებათ რწმენა და ეკლესია იმათ, ვინც ზედმეტი ცოდნისაგან გაჩენილი გაუგებრობის დაძლევა არ შეგიძლიათ, ხოდა აი გაძლევთ კაი რჩევას, ლოზუნგადაც გამოდგება სანამ ბავშვების კოლბებში გაზრდას არ დავიწყებთ კიდევ ცოტა ხანს:
  იაზროვნეთ მეცნიერულად, იტყნაურეთ ქრისტიანულად!
  ატბოი

  P.S. კაი ცუდი ბოროტები წერეთ, უკუკავშირი და რამე, მეტ პწიჩკას დასვამთ მეტს დავწერ, რომ გავიგებ მოგეწონათ– კიდე ორჯერ მეტს დაგიწერთ იგივე თემაზე, რომ გავიგებ რომ არ მოგეწონათ– ასჯერ მეტს დაგიწერთ და ასე...

რატომ ხოცავენ ქალებს

   ამ პოსტში დავწერ რატო მოიმატა ქალების მკვლელობათა რიცხვმა ამ ბოლო წლებში, საით მიდის ჩვენი საზოგადოება, და რო არაფერი გვეშველება და დაერხა საქართველოს იმას.

   უცნაურად მოხდა რომ, ამ თემაზე, ჩემს საკუთარ ფიქრებში, დიდი ხნის განმავლობაში ყურადღება საერთოდ არ გამიმახვილებია. მაგრამ, ერთ მშვენიერ დღესაც ავდექი, დავჯექი, და გადავწყვიტე გამეგო ჩემი ღირებულებებისა და რეალობის ფილტრში ამდენი სიკვდილი, სისასტიკე და პანიკა როგორ გაივლიდა. პრესისთვის თვალის მიდევნება ყოველთვის იმედგაცრუებით მჭყეპდა და არც ახლა გამიცრუა იმედი იმედგაცრუებამ. ყველა ვინც ამ საკითხზე ალაპარაკდა ან საფრთხობელა იყო ან ტროლი, საფრთხობელები გაიძახიან ვაიმე რა გვეშველება, გვენძრევა, ვიხოცებით, გადავშენდებით, ქალებს გვირტყამენო. ტროლები კი მსხვერპლს ადანაშაულებენ და ცდილობენ როგორმე ან ღმერთი ჩაგვჩარონ ან ახალ თაობებს გლობალიზაციას და მასონებს ერთ ქვაბში ჩახარშვის მერე გადააჯვან.

   დაე მარცხენა დუნდულაზე მარჯვნიდან მაკოცოს ყველა ტროლმა და ყველა საფრთხობელამ, შალვაა ჩვენსკენ ვიწყებთ:

სიდან მოიდა დიდი სქელი ტრაკის კულტი

    ამ პოსტში განვიხილავ რატომ გახდა ამ ბოლო დროს პოპულარული დიდი ტრაკები და რა სოციალურ– პოლიტიკური მიზეზები აქვს ნიკი მინაჟის პოპულარობას, ასევე მოგიყვებით რა მოტივები და ინსტინქტები იმალება დიდ სქელ ტრაკებში.
    ღმერთია ჩვენსკენ, ვიწყებთ!
    ქალის სხეულის სილამაზის აღქმა, მისი რეპროდუქციული ღირებულებების ტვინში სწრაფი აწონ–დაწონვით ხდება:
        დიდი ძუძუები=ბევრი რძე=დაპურებული ბავშვი,
        თეთრი კბილები=კალციუმი და ფტორი არ აკლია=ძვლებში ადვილად არ დაიმტვრევა=არც ბავშვს დააკლდება,
        ვიწრო წელი ფართო თეძოები (ე.წ. გიტარა)= ბავშვებს ადვილად გამოუშვებს გარეთ,
        სიმეტრიული სახე= ჯანმრთელია= საკვები არ აკლდა= დაავადებები არ ქონდა სერიოზული=ინტელექტი,
        წითელი ტუჩები= აღგზნებულია,
        დიდი ტრაკი=საჭმელი არ დაკლებია=მარაგები,
        გრძელი ძლიერი თმა=ვიტამინების ოპტიმალური ბალანსი.

თეოფილე ზლუგუს ამბავი

   გორილებს ძალიან პატარა ყლე აქვთ და კიდევ უფრო პატარა ყვერები.
   შიმპანზეებს მოზრდილი ყლე და ატმისხელა ყვერები აქვთ.
   ადამიანებს შიმპანზეებზე პატარა, მაგრამ გორილებზე დიდი ყვერები გვაქვს, და მაიმუნისებრებში ყველაზე დიდი ყლეები.
   ერთი შეხედვით ეს გასაკვირია, მაგრამ საკმაოდ ლოგიკური– რაც უფრო ბევრი განსხვავებული პარტნიორი ყავთ კონკრეტული ჯიშის მდედრებს, ამავე ჯიშის მამრებს უფრო ძლიერი რეპროდუქციული სისტემა სჭირდებათ და უკუღმა.
   გორილას დიდი ყლე საერთოდ არ სჭირდება, იმიტომ რომ თავის ჯოგში ერთადერთი მამრია რომელსაც ტყნაურის უფლება აქვს, შლანგი ებმება თუ ნემსი ვერცერთი მდედრი გაექცევა მის ალერსს. აი შიმპანზეებში კი ყველა ყველასთან ტყნაურობს, (ვაჟებისა და მათი დედების გამოკლებით) რის გამოც მამრ შიმპანზეებს უზარმაზარი ყვერები განუვითარდათ, რათა რაც შეიძლება მეტი სპერმა მიმოფანტონ რომ რომელიმე მდედრის კვერცხუჯრედამდე მაინც მიაღწევინონ მცურავებს დანარჩენი 10–30მდე შიმპანზის მცურავებზე ადრე.
   ათასწლეულების წინ ცხოველი ადამიანიც დია გარყვნილი არსება იყო.
   პორნოგრაფია იმიტომ აღგვაგზნებს რომ, დიდი ხნის წინ სექქსს თუ ხედავდი იმას ნიშნავდა რომ შენც შეგხვდებოდა და კარგს იზამდი თუ რიგში დგომისას შეემზადებოდი. პენისის შუბისებრი ფორმის დანიშნულება ქალის ვაგინიდან იმდღანდელი პარტნიორების ჩარჩენილი სპერმის კარგად გამოფხეკაა სანამ შენსას შეასხამ, შენი გამრავლების შანსების გასაზრდელად.
  დიდი ყლეყვერი უკეთესი ფხეკისა და მეტი სპერმის წარმოების უნარით გარანტიას იძლეოდა რომ 10 ბავშვიდან ერთი მაიც იქნებოდა შენი. თავად ქალის ორგაზმიც ჩასახვის შანსებს ზრდის და ალბათ ამან დააკავა ადამიანის ასო მზემდე გაზრდისგან.
  ბავშვებმა შიმპანზეებივით მარტო დედა იცოდნენ და ყველა მამა იყო. ამიტომ არსებობდა სისტემა სადაც ბავშვების უმრავლესობას დიდყლეყვერიანი ალფები აკეთებდნენ (დიდი ყვერები=მეტი ტესტოსტერონი=აგრესია+ჯანმრთელობა=მეომარი) მაგრამ ბავშვებს ყველა თანაბრად უვლიდა.
   ერთ მშვენიერ დღესაც ერთმა დაბალმა და მახინჯმა მასტმა რომელსაც დღეში მარტო ერთი ტყვიის გასროლა შეეძლო და მიკროინსტრუმენტით მუშაობდა გააცნობიერა რომ ტომში არცერთი ბავშვი არ იყო დაბალი და მახინჯი. გააცნობიერა რომ სექსი კი ქონდა, მაგრამ ამ სექსისთვის ნადირობდა, თევზაობდა, თავს სწირავდა, მაგრამ ბავშვებს ვერ იღებდა. ანუ მიხვდა რომ უნებლიედ მონაწილეობდა პროსტიტუციაში, და კიდევ რომ წველიდნენ და აპოლონჩიკების ნაყვერტალს აზრდევინებდნენ, და რომ მისი გენები ისე დაიკარგებოდა როგორც კუილი ქარში...
   თეოფილეს დედას ძალიან ფართე თეძოები და ძალიან პატარა ძუძუები ჰქონდა.
   ერთ ცივ და უბედურ ზამთარში დაიბადა თეოფილე, სულ ბანჯგვლიანი იყო და არ ტიროდა, რაც იმას ნიშნავდა რომ სუსტი ძვლები და კიდევ უფრო სუსტი ფილტვები ექნებოდა, დედამ და დედის გარშემო შემოკრებილმა ტომმა რომ დახედეს იფიქრეს ამას დანძრეული აქვს ვერ გაქაჩავსო და ძაღლებისთვის გადაგდება დაუპირეს.
   ზამთარში, ტყეში, როცა ტომში ყველაზე მაძღარ ადამიანს სამ დღეში ერთხელ თუ ქონდა ნაჭამი, სუსტი ბავშვი რომელიც არავითარ პირობას იძლეოდა ვერ გაძლებდა. ეს იყო დრო როცა დედობრივი ინსტინქტიც კი აცნობიერებდა რომ ბავშვისთვის სიკვდილი სჯობდა.
   რა იცოდნენ საცოდავმა ველურებმა რომ ძაღლებს აჭმევდნენ რჩეულს, ადამიანს, რომლის დაბადებასაც შიშითა და სიხარულით ელოდა ევოლუცია. ადამიანს, რომელის იქამდე უნახავ ბედნიერებას და უბედურებას მოუტანდა კაცობრიობას.
   რა იცოდნენ საცოდავმა ველურებმა რომ ზოგჯერ დედობრივ ინსტინქტზე უფრო ძლიერი მამობრივი ინსტინქტი შეიძლება აღმოჩნდეს. (ცოდვა გამხელილი ჯობია და თეოფილეს დედა ისეთი ბოზი იყო რომ სპერმის კოქტეილის ერთი ოცდამეათედის შემომწირველს უფრო მეტი სიყვარული და მზრუნველობა ჰქონდა ბავშვისადმი. )
  ალბათ მკითხველი უკვე მიხვდა რომ ის დაბალი და მახინჯი მასტი თეოფილეს მამა იყო, ზლუგუ.
  ზლუგუ ჭკვიანი არ ყოფილა, არც ძლიერი, არც ლამაზი, ადამიანის არსებობისთვის ყველაზე შეუფერებელი დროისთვის ყველაზე შეუფერებელი ყლეობაც შეიძლებოდა გეწოდებინა მისთვის, მაგრამ ერთი რამ ქონდა რაც ყველასგან განასხვავებდა, იცოდა რომ ყლე იყო, იცოდა რომ "ჭამე, გადარჩი, გამრავლდის" თამაში აგებდა, სხვებზე ორჯერ მეტი ხილის მიტანა უწევდა მდედრებთან რომ მათზე აფოფხების ნება დაერთოთ და ამ შემთხვევების ნახევარში უბრალოდ ართმევდნენ ძღვენს, ცემდნენ და ჯიშიანებთან სატყნაუროდ გარბოდნენ.
   ამიტომ იყო რომ თეოფილეს სიმახინჯე და საცოდაობა ზლუგუსთვის ყოვლისმომცველი შემთხვევითობის მიერ ნაბოძები ნიშანი იყო, იმისა, რომ შანსი ეგეთ უბადრუკსაც ქონდა.
   მან აიყვანა ხელში ყველასგან განწირული ბავშვი და თავისი სახელი დაარქვა, იმიტომ რომ დებილი იყო, თუმცა არსებობს სხვა არგუმენტიც– აუცილებელი იყო ბავშვში საკუთარი თავი დაენახა, იდენტობა აერია, რომ შესძლებოდა ის ურთულესი გზა გაევლო რომელიც მხოლოდ დებილებს რომ შეუძლიათ ისეთი ბრმა და მტკიცე რწმენით აირჩია.
   ცოდვა გამხელილი ჯობია და გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმისო, გემახსოვრებათ ალბათ, ზლუგუს ქალებისთვის ორჯერ მეტი ნუგბარის მირთმევა რომ სჭირდებოდა, სხვებზე უკეთ შოვნა კი ვერ ისწავლა მაგრამ სხვებზე უკეთ ისწავლა მომარაგება და გადამალვა. სანამ თეოფილე პატარა იყო რძის მოწოვებაში უცვლიდა თანატომელ დედებს ზამთრის მარაგს, მერე ცოტას ჭამა და ცოტას ლაპარაკი ასწავლა, მოკლე გზებით სიარული, ბნელი და თბილი სამალავები, ყოველთვის ისეთ ადგილას დადგომა, ვერავინ რომ გამჩნევდეს, იმდენის მოპარვა აქტიური ძებნა რომ არ დაგიწყონ და ისეთი ქალის არჩევა საჭმელს რომ მიუტან რომ არ გცემს(თუმცა როგორც მერე შევიტყობთ, ეს ალბათ კარგად ვერ უსწავლებია).
  ცხოვრობდნენ ესე ნელნელა, წყნარად და ფარულად, სანამ ზლუგუ სიკვდილის პირას არ მივიდა, ბოლო სამალავები არ გაანდო თეოფილეს და არ მოკვდა.
  თეოფილეს მამის სიკვდილმა ცხოვრებაში პირველად აგრძნობინა მარტოსულობა და მოიქცა ისე როგორც ამ დროს მამრები იქცევიან ხოლმე, დაითრია საიდუმლო მარაგებიდან ყველაზე ძვირფასი, ერთი რაც იმ დროს ქონდათ ქილის პონტში თაფლი, და მუტლის საძებნელად გაეშურა...
  გაიარა ათი მეტრი, შევიდა მეზობელ გამოქვაბულში, იქ რომ ფართოთეძოებიანი სპერატა ცხოვრობდა თაფლი აჩვენა, სპერატამ აიღო თაფლი და შედარებით ბნელ კუთხეში რო სპარტაკა იწვა იმას შესძახა, გამოაპანღურეს ჩვენი თეო.
  თეოფილე მიხვდა რომ მამამისზე უარესი იდიოტი იყო, და რომ ეგეთი სასწაული მეორე თაობაში აღარ განმეორდებოდა, და რამე რომ უნდა ეღონა.
  ღამეს დაელოდა, ტყესთან ყველაზე ახლოს გამოქვაბულში რომ ნორჩი და მსუბუქი გოგო იყო იმას წამოეპარა, ლეწა თავში კეტი და წაათრია ტყეში რომ თბილი ორმო იცოდა იქ.
  იბრძოდა თავიდან გოგო, მაგრამ ჭამა მაშინაც ჭირდებოდათ ადამიანებს, ერთ კვირაში თაფლის დანახვაზე მონჯღრეული ფარგალივით გადაშალა ფეხები და აღარც დაუხურავს იმის მერე. თეოფილე კი იყო მახინჯი და საზიზღარი მაგრამ ტრაკის განძრევა რომ არ უწევდა და ჭამაზე ჩალიჩი ეგ მოეწონა. მოეწონა რაა ეხლა– ვინ ეკითხებოდა, შეეგუა აზრს რომ ორგაზმები აღარ იქნებოდა და დაიწყო თავის თავზე უფრო მახინჯი და თეოფილეზე უფრო ლამაზი ბავშვების დაყრა.
  აი ასე შეიქმნა პირველი ოჯახი...

თუ ბი ქონთინიუდ ა გეს

ღმერთი, მთავრობა, მინეტი და ბურგერები.

  ზოგს გახსოვთ და ზოგს გსმენიათ როგორ მიაწყდა ხალხი სექტებსა და ეკლესიებს საიუზის დაშლის შემდეგ–ძალიან. და ამ პოსტში გეტყვით რატომ.

  კიდევ გეტყვით რატომ არიან მემარჯვენეები უფრო მორწმუნეები და მემარცხენეები ნაკლებად.

  კიდევ გეტყვით როგორ უნდა შემოაპაროთ სასიყვარულო ურთიერთობაში მინეტი.

  კიდევ გეტყვით როგორ შემოგაპარეს მინეტი.

  სიღრმისეული მარტო მინეტის დროს ვიქნები.

  ღმერთია ჩვენსკენ, ვიწყებთ.

თეთრი კაცის აღსასრული

   თეთრი რასა მსოფლიო მოსახლეობის 16%ია.

   თეთრი რასა დედამიწის ჩრდილო ნახევარსფეროს ჩრდილო ნაწილშიაკონცენტრირებული.

   თეთრი რასა ღარიბდება.

   როგორ ღარიბდება? სტანდარტულად! დასავლეთის დანარჩენ მსოფლიოზე აღმატებულების მთავარი მიზეზი განათლება იყო, საშუალო კლასის არსებობა, მაღალკვალიფიციური სამუშაოები და პერო. ჩვენივე მიმოფრქვეულმა ცივილიზაციამ ის გონებრივი სამუშაოები, რომელიც აწინაურებდა ევროპელებსა და ამერიკელებს (ინფორმაციული ტექნოლოგიები, მეცნიერებები) გაადინა და მიადინებს აზიისკენ, აზიაში იმაზე მეტი მაღალკვალიფიციური მეცნიერია ვიდრე ევროკავშირსა და აშშ ში ერთად, ეს აისახება ინოვაციებზე, ტექნოლოგიებსა და ეკონომიკაზე. ისეთი სამუშაოები, რომლებიც ადრე საშუალო კლასის ადამიანისთვის იყო ზედ გამოჭრილი ეხლა სინათლის სიჩქარით მიფრინავს ინდოეთში, ჩინეთში, ოკეანიაში სადაც იგივე მიკროსქემის უკეთესი ინჟინერი ათჯერ იაფად მუშაობს, და მის დასაქირავებლად მარტო ინტერნეტია საჭირო. ამის მიზეზი კი მარტივია, იაფფასიანი ლეპტოპის პატრონს, დღევანდელ სამყაროში უკვე ხელი მიუწვდება უზარმაზარ ცოდნაზე, ყველას მიუწვდება ხელი ცოდნაზე, შესაბამისად განათლება დღეს ისეთივე უნარი ხდება როგორიცაა ჩაქუჩის სწორად მოქნევის ცოდნა. ყვითლებმა დიდი ხნის წინ ჩაულაღლაღეს თეთრებს "ლურჯი საყელოს" მუშახელის სიიაფეში, სადაცაა ბოლომდე წაიღებენ თეთრ საყელოსაც.  და პერო?